سلامممممممممممم........دوستان به وبلاگ خودتون خوش اومدید..............این وبلاگ ویژه ی تمامی عاشقان هستش........

داستان های این وبلاگ کاملا عاشقانه و رومانتیک و زیبا هستش ، پیشنهاد میکنم حتما اونها رو بخونید

راستی، دوستان عزیز  اگه خاطره ای (شاد یا غمگین) از خودتون یا آشنایانتون دارید می تونید اون رو برای من ارسال کنید تا با نام خودتون(در صورت تمایل) در این وبلاگ قرار گیرد و بقیه دوستان اون رو بخونند.

برای ارسال داستان و خاطرات شما چندین راه وجود داره:

1- عضو شدن در وبلاگ و ارسال داستان از طریق کنترل پنل اعضا (به دلیل ارسال سریعتر و امکان نوشتن خاطرات و ارسال آن توسط ویرایشگر پیشرفته وبلاگ ؛ ما این روش رو پیشنهاد میکنیم)... همین الان ثبت نام کنید

2- ارسال داستان از طریق درج آن در قسمت نظرات(به صورت خصوصی)

3- ارسال به آدرس ایمیل barune.bahari@gmail.com ...ارسال ایمیل

منتظر نوشته ها و خاطرات قشنگتون هستم...

راستی لطفا نظر یادتون نره ، هر داستانیو که خوندین لطفا نظر بذارین...

با تشكر

مديريت عاشقانه

این پست ثابت می باشد ، برای دیدن مطالب جدید به پایین این پست مراجعه کنید.

Christina

Ten year old Christina is again in a fight with a boy. He is winning hands down but then an unabated kick from Christina between the legs ends the fight instantly. She decides to go back home but not before making her daily stop to the mall, to stare at the little Guitar with a $25 price tag. Upon reaching home she peeps into her Brother James’s room. He was not in, but his personal diary was. She picks it up and opens the bookmarked page when James whacks her from behind with his walking stick. Christina throws the book and runs away.

Later, when Christina’s mother was not present, Christina sneaks into her mother’s bedroom. She opens the closet and takes out $25 from her mother’s purse and runs to the mall. She returns a little later with a big bag, which she hides in the bushes and sneaks into the house, without anyone noticing that she was gone.

BEEP-beep, BEEP-beep, Christina’s alarm goes off around midnight. She springs out and immediately switches it off. She goes into James’s room and wakes him up. Startled he immediately reaches for his walking stick and takes a swing at Christina, She catches the stick, pulls it away from him, and whacks him on the head and says “don’t ever do that again”, James is taken aback and also a little scared. She says, “follow me now and don’t make any noise, otherwise I’ll whack you again”. Both of them slip out of James’s bedroom window, Christina fetches the big bag from the bushes. She takes his hand and carefully guides him through the thorny bushes and the long grass until they land up behind the house on the far end. Nervously James asks “what are we doing here”?? She gives him the “keep quiet or I’ll whack you again look”. Christina takes out a water bottle and a comb from the big bag and washes her brother’s face, and combs his hair, while James just stands there with a bemused look.

Next Christina grabs the big bag and takes out a shirt with some plastic pieces on it and a wire with a switch attached to it. She hands the shirt to James and gestures him to don it. Though befuddled but scared of being whacked again, James quietly obliges. Then she takes out a box out of the big bag and asks him to hold it. She takes out a stick from the big bag and crouches on the ground. Seeing James hesitate, Christina says “quick now, we don’t have much time” unwillingly James mounts on her shoulders. Christina gets up and rushes to the window of the house. James’s head could just about reach the high window. She knocks on the window with the stick. James’s classmate Susanne opens the window completely bewildered. Christina presses the switch and “HAPPY BIRTHDAY” starts glittering in bright lights on James’s shirt. Susanne looks baffled but before Susanne could react, Christina says “oh it’s just us, James just wanted to wish you happy birthday”, James himself pleasantly shocked; with a big stupid smile on his face gives the neatly wrapped gift to Susanne. Susanne accepts the gift, smiles and thanks him with a small peck on his cheek.

Piyush Kalia

destiny

I woke up wishing I was dead. If dreams come true then why am I not an actor? I dream that I win awards, I’m a star and I’m married to the superstar Antariksha. And then I wake up.

My current job is so unglamorous, it’s ironical. I’m an accountant. Accounting has set rules; certain items can only be debited. If an amount meant to be debited is credited, the account won’t balance. But once everything balances, I can go home knowing that everything is in order. Except that everything isn’t in order. Instead of living a dream, I’m living a nightmare.

I tried really hard to become an actor, but gave up when dad got cancer. I had to for my “parents”. It’s hard to believe that we’re related; I don’t look like either of them and I certainly don’t think like them. They’re content with three meals a day. I want more.

Antariksha is getting married today to that “superstar” or superstar’s son rather; Abhinav. He doesn’t deserve her. He doesn’t deserve any of it. It’s my life he’s leading. I feel it in my gut.

Abhinav’s diary

January 01, 2010.

My life is over. I’m getting married. I hate Antariksha. The conniving little…got pregnant. If she was a nobody, I’d stay uncommitted. But she’s as big a celebrity as I am.

My fate was decided the day I was born. Rajdev’s son had to become an actor. I’m tired of lying. I lie about my love for Antariksha and about my love for acting. I have no in-born talent. Whenever dad stares at me, I know what he’s thinking. He can’t understand how his son could be such a terrible actor.

I prayed hard that the stupid DNA test would prove that Antariksha’s child isn’t mine. But it is. I woke up hoping that this was just a nightmare. But it isn’t. This is my life.

Dr. Nathwani’s diary

01 January, 2010.

Rajdev and Maya’s son is marrying Antariksha because she’s pregnant with his child. I conducted the DNA test. Then Rajdev asked me to match his DNA with Abhinav’s, too. When I questioned him, he said ‘I’ve always had my doubts’. I conducted the test; their DNA didn’t match. But Maya couldn’t have cheated on Rajdev. So I found the file containing information of children delivered in my clinic the day Abhinav was born. Abhinav was born before Rajdev and Maya had made it big and so was delivered in my tiny clinic. That day four children were delivered and only two were boys. The other boy was born to a middle class family. Luckily, they still had the same phone number. I called that child for a check-up. I lied about the Government making regular check-ups compulsory. He was suspicious but he came. I conducted a DNA test; his DNA matched Rajdev’s.

This Akash something, is the real son of India’s biggest celebrities, Rajdev and Maya. I didn’t tell anyone. It’s too late. I just asked God for forgiveness. I’m sorry for what this child has been deprived of due to my mistake. I wonder would have happened if he had led the life that rightfully belonged to him. I couldn’t help but wonder what it was like to lead a life that was not yours

Anjali Kirpalani

نفس عمیق کشیدم و دسته گل رو با لطیف ترین حالتی که می شد توی دستام نگه داشتم
هنوز یه ربع به اومدنش مونده بود
نمی دونستم چرا اینقدر هیجان زده ام
به همه لبخند می زدم
آدمای دور و بر در حالی که لبخندمو با یه لبخند دیگه جواب می دادن درگوش هم پچ پچ می کردنو و دوباره می خندیدن
اصلا برام مهم نبود
من همتونو دوست دارم
همه چیز به نظرم قشنگ و دوست داشتنی بود
دسته گل رو به طرف صورتم آوردم و دوباره نفس عمیق کشیدم
چه احساس خوبیه احساس دوست داشتن
به این فکر کردم که وقتی اون از راه برسه چقدر همه آدما به من و اون حسودی می کنن
و این حس وسعت لبخندمو بیشتر کرد
تصمیم خودمو گرفته بودم , امروز بهش می گم , یعنی باید بهش بگم
ساعتمو نگاه کردم : هنوز ده دقیقه مونده بود
بیچاره من , نه, بیچاره به آدمای بدبخت می گن ... من با داشتن اون یه خوشبخت تموم عیارم
به روزای آینده فکر می کردم , روزایی که من و اون
دو نفری , دست توی دست هم توی آسمون راه می رفتیم
قبلا تنهایی رو به همه چیز ترجیح می دادم ولی حالا حتی از تصور تنهایی وقتی اون هست متنفر بودم .
من و اون , می تونیم دو تا بچه داشته باشیم
اولیش دختر ... اسمشم مثلا نگار .. یا مهتاب
مثل دیوونه ها لبخند می زدم , اونم کنار یه خیابون پر رفت و آمد ... ولی دیوونه بودن برای با اون بودن عیبی نداره
خب دخترمون شبیه کدوممون باشه بهتره ... شبیه اون باشه خیلی بهتره اونوقت دوتا عشق دارم
دومین بچه مون پسر باشه خوبه ... اسمشم ... اهه من چقدر خودخواهم
یه نفری دارم واسه بچه هامون اسم می ذارم ... خب اونم باید نظر بده
ولی به نظر من اسم سپهر یا امید یا سینا قشنگتر از اسمای دیگه اس
دوس دارم پسرمون شبیه خودم باشه
یه مرد واقعی ...
به خودم اومدم , دو دقیقه به اومدنش مونده بود
دیگه بلااستثنا همه نگاهم می کردن , شاید ته دلشون می گفتن بیچاره ... اول جوونی خل شده حیوونکی
گور بابای همه , فقط اون ,
بعد از دو ماه آشنایی دیگه هیچی بین ما مبهم و گنگ نبود
دیوونه وار بهش عشق می ورزیدم و اونم همینطور
مطمئن بودم که وقتی بهش پیشنهاد ازدواج بدم ذوق می کنه و می پره توی بغلم
ولی خب اینجا برای مطرح کردن این پیشنهاد خیلی شلوغ بود
باید می بردمش یه جای خلوت
خدای من ... چقدر حالم خوبه امروز ,
وای , چه روزایی خوبی می تونیم کنار هم بسازیم , روزای پر از عشق , لبخند و آرامش
عشق همه خوبیا رو با هم داره , آرامش , امنیت , شادی و مهم تر از همه امید به زندگی .
بیا دیگه پرنده خوشگل من ..
امتداد نگاهم از بین آدمای سرگردون توی پیاده رو خودشو رسوند به چشمای اون .
خودش بود ... با همون لبخند دیوونه کنندش و نگاه مهربونش
از همون دور با نگاهش سلام می کرد
بلند گفتم : - سلاممممم ...
چند نفر برگشتن و نگاهم کردن وزیر لب غرولند کردن .... هه , نمی دونستن که .
توی دلم یه نفر می خوند :
گل کو , گلاب کو , اون تنگ شراب کو ,
گل کو , شیشه گلاب کو , شیشه گلاب کو, کو , کو
آخه عزیزترین عزیزا , خوب ترین خوبا... مهمونه ... حس می کنم که دنیا مال منه ...خب آره دیگه دنیا مال من می شه ...
برام دست تکون داد
من دستمو تکون دادم و همراه دستم همه تنم تکون خورد .
- سلام .
سلام عروسک من .
لبخند زد ... لبخند ... همینطور نگاش می کردم .
- میشه از اینجا بریم ؟ همه دارن نگاهمون می کنن .
به خودم اومدم ..
- باشه .. بریم ... چه به موقع اومدی ...
دسته گلو دادم بهش ...
- وایییییی ... چقد اینا خوشگله ...
سرشو بین گلا فرو کرد و نفس عمیق کشید .
حس می کردم که اگه چند لحظه دیگه سرشو لابه لای گلا نگه داره اون وسط گمش می کنم
- آی ... من حسودیم میشه ها ... بیا بیرون ازون وسط , گلی خانوم من .
خندید .
- ازت خیلی ممنونم ... به خاطر این دسته گل , به خاطر اینهمه عشق و به خاطر همه چیز .انگشتمو گذاشتم روی نوک بینیش و گفتم :
- هرچی که دارم و می دارم , مال خود خودته .
و دوباره خندید و اینبار اشک توی چشاش جمع شد .
- دنیا ... نبینم اشکاتو .
- یعنی خوشحالم نباشم ؟
- چرا دیوونه ... تو باش .. همه جوره بودنتو دوست دارم .
دل توی دلم نبود ... کوچه ای که توش قدم می زدیم خلوت بود و جای مناسبی برای صحبت کردن در مورد ...
- راستی گفتی یه چیز مهم می خوای بهم بگی ؟ ... می گی الان نه ؟
یه لحظه شوکه شدم ..
- آهان .. آره ... یه چیز خیلی مهم ... بریم اونجا ...
یه ایستگاه اتوبوس با نیمکتای خالی کمی پایینتر منتظر من و دنیا بود ..
هردو نشستیم ...
دنیا شاخه گلو توی آغوشش گرفته بود و با همون نگاه دوست داشتنی و دیوونه کنندش بهم نگاه می کرد .
- خب ؟
اممم راستش ...
حالا که موقع گفتنش رسیده بود نمی دونستم چطور شروع کنم .
گرچه برام سخت نبود ولی چطور شروع کردنش برام مهم بود
من دنیا رو از مدت ها قبل شریک زندگی خودم می دونستم و حالا فقط می خواستم اینو صریحا بهش بگم
- چیزی شده ؟
نه ... فقط ...
چشامو خیره به چشاش دوختم و بعد از یه مکث کوتاه نمی دونم کی بود که از دهن من حرف زد :
- با من ازدواج می کنی ؟
رنگش پرید ... این اولین و قابل لمس ترین احساسی بود که بروز داد و بعد ,
لبای قشنگ و عنابیش شروع کرد به لرزیدن
نگاهشو ازم دزدید و صورتشو بین دوتا دستاش قایم کرد . 
- دنیا.. ناراحتت کردم؟
توی ذهن آشفتم دنبال یه دلیل خوب برای این واکنش دنیا می گشتم .
دسته گلی که چند ساعت پیش با تموم عشق دونه دونه گلاشو انتخاب کرده بودم و با تموم عشقم به دنیا دادم از دستش افتاد توی جوی آب کثیف کنار خیابون .
احساس خوبی نداشتم ...
- دنیا خواهش می کنم حرف بزن ... حرف بدی زدم ؟
دنیا بی وقفه و به شدت گریه می کرد و در مقابل تلاش من که سعی می کردم دستاشو از جلوی صورت قشنگش کنار بزنم به شدت مقاومت می کرد .
کلافه شدم ... فکرم اصلا کار نمی کرد
با خودم گفتم خدایا باز می خوای چیکارم بکنی ؟ باز این سرنوشت چی داره واسم رقم می زنه ؟
نتونستم طاقت بیارم ... فکر می کنم داد زدم :
- دنیا ... خواهش می کنم بس کن .. خواهش می کنم .
دنیا سرشو بلند کرد
چشاش سرخ شده بود و صورتش خیس از اشک بود
هیچوقت اونو اینطوری ندیده بودم
توی چشام نگاه کرد
توی چشاش پراز یه جور حس خاص ... شبیه التماس بود
- منو ببخش ... خواهش می .. کنم ...
یکه خوردم
- تو رو ببخشم ؟ چرا باید ببخشمت ... چی شده .. چرا حرف نمی زنی ؟
دوباره بغضش ترکید
دیگه داشتم دیوونه می شدم
- من .. من ....
- تو چی؟ خواهش می کنم بگو ... تو چی ؟؟؟؟
دنیا در حالی که به شدت گریه می کرد گفت :
- من یه چیزایی رو ... یه چیزایی رو به تو نگفتم ...
سرم داغ شده بود
احساس سنگینی و ضعف می کردم
از روی نیمکت بلند شدم و دو قدم از دنیا دور شدم
می ترسیدم
گاهی آدم دوس داره فرسنگ ها از واقعیت های زندگیش فاصله بگیره
سعی کردم به هیچی فکر نکنم
صدای گریه دنیا مثل خنده تلخ سرنوشت ... یه سرنوشت شوم ... توی گوشم پیچ و تاب می خورد
کاش همه اینا کابوس بود
کاش می شد همونجا مثه آدمی که از خواب می پره و با خوردن یه لیوان آب همه خوابای بدشو فراموش می کنه می شد از خواب بپرم
ولی همه چیز واقعی بود
واقعی و تلخبا من ازدواج می کنی ؟

نشستم کنارش
- به من نگاه کن...
در هم ریخته و شکسته شده بود
اصلا شبیه دنیا یه ساعت پیش , یه روز پیش و دوماه پیش نبود
مدام زیر لب تکرار می کرد ... منو ببخش .. منو ببخش
- بگو ... بگو چیارو به من نگفتی .. هر چی باشه مهم نیست
تیکه آخر رو با تردید گفتم ... ولی ... ته دلم از خدا خواستم واقعا چیز مهمی نباشه
- نمی تونم ... نمی تونم ...
صورتوشو بین دو تا دستام گرفتم و اینبار با تحکم گفتم :
- بگو ... می تونی بفهمی من دارم چی می کشم ؟ .. بگو چیه که اینقد اذیتت می کنه
....

نمی دونم ...

هیچی یادم نیست...

تا چند لحظه بعد از چند جمله ای که دنیا پشت سرهم و بین گریه های شدیدش گفت
هیچی نمی فهمیدم
انگار تموم بدنم .. اعصابم و تموم احساساتم همه با هم فلج شده بود
قدرت تحمل اونهمه ضربه ... اونم به اون شدت برای من .. برای من غیر قابل تصور بود
تموم مدتی که دنیا همون سه تا جمله رو بریده بریده برای من گفت صورتش بین دو تا دستام بود
حرفش که تموم شد احساس یه مرد مرده رو داشتم
آدمی که بی خود زنده بوده
و کاش مرده بودم
- من .. من شوهر دارم ... و یه بچه .. می خواستم بهت بگم .. ولی .... ولی می ترسیدم .. ..
سرم گیج رفت و همه چیز جلوی چشام سیاه شد
دستام مثه دستای آدمی که یهو فلج می شه از دو طرف صورتش آویزون شد
نمی دونم چطور تونستم پاشم و تلو تلو خوران دستمو به درخت خشک کنار ایستگاه بگیرم
نمی تونستم حرف بزنم
احساس تهوع داشتم
تصویر لحظه های خلوت من و دنیا ... عشقبازیهامون ... خنده های دنیا .و..و..و... مثل یه فیلم .. بیرحمانه از جلوش چشای بستم رد می شد
چطور تونست این کارو با من بکنه؟
صدای دنیا از پشت سرم می اومد:
- من اونا رو دوست ندارم ... هیچکدومشونو .... قبل از اینکه با تو آشنا بشم ... دو بار ... دو بار خودکشی کردم ... تو .. به خاطر تو تا الان زنده ام ... من هیچ دلخوشی به جز تو ندارم ... دوستت دارم ... و ...
زیر لب گفتم :
- خفه شو ...

صدام ضعیف و مرده بود ... و سرد ... صدای خودمو نمی شناختم ... و دنیا هم صدامو نشنید ...
- اون منو طلاق نمی ده ... می گه دوستم داره .. ولی من ازش متنفرم ... من تو رو دوست دارم ...
داد زدم .. با تموم نفرت و خشم :

- خفه شو لعنتی
یهو ساکت شد ... خشکش زد
دستام می لرزید
- تو .. تو .. تو چطور تونستی ؟ تو ...
نمی تونستم حرف بزنم
دنیا دیگه گریه نمی کرد
شاید دیگه احساس گناه هم نمی کرد
از جای خودش بلند شد و روبروم ایستاد
- من دوستت داشتم .. دوستت دارم ... هیچ چیز دیگه هم مهم نیست
در یک لحظه که خیلی سریع اتفاق افتاد .. دستمو بالا بردم و با تموم قدرتی که از احساسات له شده و نفرتم برام مونده بود کوبیدم توی گوشش
- تو لایق هیچی نیستی ... حتی لایق زنده بودن
افتادروی زمین
ولی نه اونطوری که منو به زمین کوبونده بود
من له شده بودم
دوست داشتم ازش فرار کنم ... گم بشم .. قاطی آدمای دیگه ... بوی تعفن می دادم .. بویی که ازون گرفته بودم
خیانت ... کثیف ترین کاری که توی ذهنم تصور می کردم
و من ... تموم مدت .. با اون ...
تصویر تیره یه مرد با یه بچه جلوی چشام ثابت مونده بود
از همه چیز فرار می کردم و اشک و نفرت بدجوری توی گلوم گره خورده بود
...
دیگه ندیدمش
حتی یه بار
تنها چیزی که مثه لکه ننگ برام گذاشت
یه احساس ترس دایمی بود
ترس از تموم آدما
از تموم دوست داشتنا
و احساس نفرت از این دنیای لجنزار که همه فکر می کنیم بهشت موعود , همینجاست
دنیایی که
به هیچ کس رحم نمی کنه
پر از دروغهای قشنگ
و واقعیت های تلخه
دنیایی که
بهتر دیگه هیچی نگم .. یه مرد مرده خوب , مرد مرده ایه که حرف نزنه .